Wednesday, May 24, 2006

در شب ِ سرد ِ زمستانی

در شب ِ سرد ِ زمستانی


در شب ِ سرد ِ زمستانی
کوره‌ی ِ خورشيد هم ، چون کوره‌ی ِ گرم ِ چراغ ِ من نمی‌سوزد .
و به مانند ِ چراغ ِ من
نه می‌افروزد چراغی هيچ ؛
نه فرو بسته به يخ ، ماهی که از بالا می‌افروزد .


من چراغم را در آمد رفتن ِ همسايه‌ام افروختم در يک شب ِ تاريک
و شب ِ سرد ِ زمستان بود ،
باد می‌پيچيد با کاج ،
در ميان ِ کومه‌ها خاموش
گم شد او از من جدا زين جاده‌ی ِ باريک .
و هنوزم قصّه بر يادست [1]
وين سخن آويزه‌ی ِ لب :
که می‌افروزد ؟ که می‌سوزد ؟
چه کسی اين قصّه را در دل می‌اندوزد ؟ [2]


در شب ِ سرد ِ زمستانی ،
کوره‌ی ِ خورشيد هم ، چون کوره‌ی ِ گرم ِ چراغ ِ من نمی‌سوزد .


-------------------1329 [3]
&
مجموعه‌ی ِ اشعار ِ نيما يوشيج . ابوالقاسم جنّتی عطائی . ص 333 .
مجموعه‌ی ِ کامل ِ اشعار ِ نيما يوشيج . سيروس طاهباز ، ص 487 .

?
[1] طاهباز : و هنوز قصه بر ياد است . – و اين ، به‌احتمال ِ قوی ، نادرستی ِ حروف‌نگاری است .
[2] در مجموعه‌ی ِ طاهباز ، اين دو سطر در گيومه قرار گرفته .
ضمناً ، فاصله‌ی ِ سطر ِ بعد هم در هيچ‌يک از دو منبع وجود ندارد !
[3] تاريخ از مجموعه‌ی ِ طاهباز است .

No comments:

Post a Comment